~ Do you believe in miracles? Well, I don't.

Terwijl ze met haar wijsvinger langs de rand van haar koffiekopje gleed, en met haar hoofd op haar andere hand leunde, staarde haar rode ogen, die meer richting roze gingen, voor zich uit. Ze blies af en toe een verdwaald plukje van haar spierwitte haren uit haar gezicht, die nog lichter waren dan haar sneeuwwitte huidskleur. Ze slaakte een diepe zucht. Wanneer was de laatste keer dat ze eens echt lol had gehad? De laatste keer dat ze de iemand had horen schreeuwen van pijn, pijn door haar toedoen. Ze miste de blik in hun ogen als ze haar smeekte op te houden, smeken wat nutteloos was. Ja, ze miste dat plezier.

Dawson stapte een cafeetje(?) binnen en zag een vrouw aan een tafel(?) zitten. Zo te zien erg verveeld. Dawson stapte op haar af en grijnsde breed. Iets wat hij eigenlijk alleen maar deed. Hij zag dat ze een koffie kopje had en walgde even. 'Koffie, bah.' Hij keek even naar het meisje die voor zich uit staarde. 'Geef mij maar gewoon simpel een glaasje, bloed?' hij grijnsde bij het idee. Heerlijk warm vers bloed. Wat zou dat hem goed doen. Hij plofte ongevraagd naast het meisje neer een rolde even met zijn ogen. 'Ook een saaie dag vandaag?'

Saphire keek verbaasd op toen ze plotseling een jongensstem hoorde. Ze glimlachte lichtjes. 'Koffie is ook niet helemaal mijn ding, maar met gebrek aan een fatsoenlijke bloedgroep in de buurt moet ik toch iets doen om wakker te blijven.' Saphire was heel kieskeurig als het om bloed ging. Ze beet niet elke persoon die ze tegenkwam, enkel personen met AB-positief, een van de zeldzaamste soorten, en dus moest ze het tussendoor maar doen met koffie. Ze trok lichtjes haar wenkbrauw op toen hij ongevraagd naast haar ging zitten, maar knikte toen. 'Nogal.'

Dawson grijnsde bij het verhaal van het meisje over de koffie. 'Als koffie mijn enige oplossing was, zou ik zelfs nog overwegen om het bloed te nemen waar ik niet van hou.' Dawson greep het kopje uit de handen van het meisje en nam een slok. Huiverde bij de smaak en keek haar aan. 'Dat jij dit kan drinken.' Zei hij vol ongeloof. waarna hij over de saaie dagen begon. 'Saaie dagen. Pff. Ik wil wat avontuur hier.' zuchtte hij even. 'Niet dat het hier te vinden is.' Vertelde hij kil.

Saphire haalde haar schouders op. De koffie had een bittere smaak, net als haar favoriete bloedgroep, dat was voor haar goed genoeg. 'Je went eraan, echt bloed is, natuurlijk, veel beter, maar ja. Ik moet toch wat, hmm?' Ze pakte haar kopje terug en nam een goot het laatste beetje achterover, waarna ze het kopje neerzette en hem aankeek. 'Avontuur in een saai café? Nou, dan mag je ver zoeken, die ouwe zakken hier zijn zo saai als wat.' Ze knikte naar een paar oude mannen die aan de bar zaten, ze had al geprobeerd een gesprek met ze aan te knopen, maar dat waren alleen maar perverse opmerkingen over haar, ook niet echt top. Zielige oude mannetjes.

Dawson lachte even en keek om naar de oude mannetjes die zwaaide, hierbij rolde Dawson met zijn ogen, waarna zijn ogen terug gingen naar het meisje voor hem. 'Oude mannetjes niet genoeg? We kunnen ze de stuipen op het lijf jagen.' Dawson beet even op zijn lip. Hij kreeg er ontzettend veel zin in bij de gedachten. Die mannetjes bang maken, misschien zelfs wel zo bang dat ze pardoes neer vielen, en dan natuurlijk wel dood. Tevens was hij benieuwd naar hun bloedgroep, misschien zat er nog wat in. Een lekker na smaakje ofzo, al was het bij de oude mannetjes te betwijfelen. Even fronste Dawson bij die gedachten.

'Ze hebben bloedgroep A positief,' zei Saphire, terwijl ze met haar nagels op het tafelblad tikte. 'Dat betekend vreselijk zuur, oftewel vreselijk goor.' Ze trok een vies gezicht en wierp opnieuw een blik op de mannen. Ze waren familie, vandaar dat ze dezelfde bloedgroep hadden. Maar aangezien ze ook vreselijk lelijk waren kon Saphire wel begrijpen waarom hun bloed zo goor was. Zij beet enkel knappe mensen, dus bloed was voor haar nóg moeilijker te vinden. Tot dat had ze haar beste vriend: koffie.

Bij het horen van het bloedgroep trok Dawson een vies gezicht en knikte instemmend met de woorden van het meisje. 'Ik heb toch echt liever O negatief, ja of AB positief..' mompelde hij terwijl hij een van de mannen wenkte. Hij wees naar het kopje dat er stond en fluisterde iets in de oor van de man, die niet veel later met een kop koffie terug kwam voor de dame en een glas goed gevuld met wijn. Iets wat Dawson ook wel eens dronk. Hij zuchtte en dronk het glas in een teug leeg. Wat snakte hij nu naar een dosis bloed. Dawson merkte al aan de dame tegenover hem dat ze erg kieskeurig was met het drinken van bloed. Hij grijnsde lichtjes.

'AB positief is het beste,' zei Saphire knikkend. Het was het eerste bloed dat ze ooit had gedronken, en het zal ook het laatste zijn. Ze trok lichtjes haar wenkbrauw op toen ze het glas wijn zag. 'En jij zeurt over mijn koffie?' vroeg ze, met een klein lachje erachteraan. Als ze iets goor vond, nog erger dan goor bloed, was het wijn. Oké, witte wijn ging nog wel, maar niet de zoete. Saphire haatte zoet. Het was zo.. zo lief. Ze keek bestuderend naar de jongen, en stak doen haar hand uit. 'Saphire,' zei ze, om zichzelf voor te stellen. Het was wel zo handig om iemands naam te weten als je met diegene praatte.

'En jij zeurt over mijn koffie?' Dawson lachte even. Zijn rode wijn was voor hem de redder in nood. 'Smaken verschillen.' was een simpel antwoord. Hij plaatste zijn lege glas terug op de tafel waarna het meisje zich voorstelde als Saphire. 'Aangenaam.' Hij grijnsde breed, 'Dawson is de naam.' Daarna pakte hij haar hand beet en schudde hem even stevig. Dawson had altijd gevonden dat zijn huid licht was maar die van Saphire was nog veel lichter, hij leek er bijna bruin bij. Dawson grinnikte even bij die gedachte.

'Dat doen ze inderdaad,' zei Saphire instemmend. Dat had ze al een behoorlijke tijd geleden ontdekt, toen had ze een meisje ontmoet, ook een vampier, die het liefste de het mierzoete bloed had. Saphire moest al haast overgeven als ze eraan dácht. Ze knikte toen hij zijn naam zei. 'Nice to meet you, Dawson,' zei ze, met een klein glimlachje op haar gezicht. Dit keer leek het een iets meer gemeende glimlach dan gewoonlijk, maar alsnog lachte haar ogen niet mee.