Sweet Silence..

June liep haar eigen kamer uit. Ze zat er vaak uren. Om te lezen of om haar krachten een moment rust te geven. Nu liep ze weer door de gangen van het kasteel. Ze was een van de weinigen die hier woonden. Of het konden vinden. Het was dan ook lastig om het geheim te houden. Een voordeel was dat ze niet opviel. Zo kon ze zonder dat iemand het merkte weg gaan en naar huis gaan. Ze woonde hier allang, en het weggaan ging bijna automatisch. Ze bleef staan bij een van de grote ramen. In de verte zag je de zon ondergaan. Het kasteel lag heel erg afgelegen. De steden kon je niet zien. Gefascineerd bleef ze kijken.

Het lichaam, slank, had zich in een venster geplaatst, rustte op een brede vensterbank, de blonde haren, waar zich zwarte plukken door mengde kwamen iets onder haar mantel vandaag. Haar nagels tikte op de ruit. Het lichaam was gehuld in een beige, zacht geel jurkje, waar zich nog rode linten om bevonden. De mantel had een wit/roze kleur met rode decoratie, net zo rood als de linten aan haar jurk. Op de linten leken tekens te staan, die de decoratie van haar mantel al had. Om een van haar handen zat een soort handschoentje gehuld. Het teken op haar voorhoofd was te zien op de weerspiegeling van de ruit. Haar oren vingen het geluid van voetstappen op, door de gang. De gang waar ze zich bevond in het venster van een van de ramen. Een zucht ontsnapte haar roze lippen.

June merkte dat ze niet alleen was. Ze liep verder en zag Lisha zitten. "Lisha." Zei ze rustig. Je zag haar weerspiegeling in het raam. Een klein meisje met bruin haar, in een rode jurk met een zwarte petticoat eronder. De kleding die ze het meest droeg. Ze keek naar Lisha haar kleding en naar haar weerspiegeling. Zo kende ze haar. Lisha zag er altijd zo uit als ze thuis was. En daar was ze gewend aan geraakt. Zelfs als had Lisha haar echt gedaante niet, er was iets waar ze haar aan herkende.

Lisha hoorde hoe een stem sprak, zag June verschijnen achter haar, zag haar figuur en kleding in de weerspiegeling van het raam. Ze keek niet op, enkel haar stem sprak. “June …” Haar stem was zacht en warm. Ze bekeek June in de ruit, de Rode Jurk, waar een Zwarte Petticoat onder vandaan kwam, in de haren, een Rode Band, als de kleur van de Jurk die June droeg. June was haar bekend, sowieso, maar vooral in deze Kleding, zo kende ze June, zo zag ze June het meest. Zelf, als ze Thuis was, droeg ze voornamelijk deze Kleding. June, herkende Lisha altijd. Het leek bijna, bijna alsof ze Familie waren, ze kende elkaar al Jaren, Jaren. Wie wist hoelang.

Ze ging naast Lisha in de vensterbank zitten. Ze keek naar buiten. De zon was nu bijna onder. Ze zuchtte even. Ze verwachtte iedere moment dat er iets ging gebeuren. Haar gevoel vertelde dat. Maar het was onduidelijk. Ze schudde haar hoofd. Ze wist het echt niet wat. Normaal was het haar al gauw duidelijk en vertelde ze het aan Lisha. Maar ze wist het niet. Alsof iets het blokkeerde. Maar dat kon niet. Dat was nooit gebeurd. En dat kon ook niet. Daar wist ze inmiddels al genoeg over.

Lisha keek naar June en beet op haar onderlip, waarna ze weer naar buiten keek, waar de zon zich langzaam leek onder te dompelen, zich langzaam weg liet zakken. Opnieuw keek ze naar June "Is er iets ?" vroeg ze zacht. Ze voelde dat er iets was, maar voelde niet wat, alsof het geblokkeerd werd, ze voelde niet wat er was, enkel dat er niet was. Ze fronste, maar dat was nooit eerder voorgekomen. Ze liet haar benen, uit het venster glijden.

June zuchtte. "Mijn gevoel zegt van wel. Maar het dringt niet binnen wat. Ik word geblokkeerd door iets." Ze bleef zitten en sloot haar ogen. Wazige beelden schoten voorbij. Maar niks was duidelijk genoeg om er iets zinnigs uit te halen. Ze begon zich meer te concentreren. Nog niks. Ze opende haar ogen. "Een andere kracht blokkeert mij." Mompelde ze. "Alsof iemand niet wil dat ik dit zie." Weer keek ze naar buiten. Een klein streepje zon was over.

Lisha keek naar June en beet op haar lip, ook haar krachten leken haast geblokkeerd, zo dat niets helder genoeg door kwam. Haar geestelijke krachten leken te worden blokkeerd. Ze liet een zucht langs haar lippen ontsnappen. "Ik. Ik voel het ook" zei ze zacht. Ze had het nooit eerder gehad, nog nooit, of ... Ze beet op haar lip, een enkele keer. Maar het kon niet, dat kon niet!

"Dan moeten de mensen verder hier het ook voelen. Dat is logisch." Ze keek Lisha bang aan. Betekende dat? Nee, ze waren de enigen hier die hier waren, eigenlijk voor alles zorgden en in de gaten hielden. Niemand had er ooit tegen geprotesteerd. Logisch. Ze merkten het amper. Maar dan nog. Ze waren nooit tegen haar in gegaan. Als ze een gevecht stopte of iemand in veiligheid bracht vanwege haar visioenen. Nooit, maar het zou zo logisch zijn als dat de oorzaak was dat alles werd geblokkeerd.

Haar ogen waren groter geworden, bij haar gedachten, een moment, ze schudde haar hoofd en keek naar June, die tegen haar sprak, ze beet op haar lip. Kon het zijn, kon hij zijn wat ze dacht? De laatste keer dat de Krachten werden geblokkeerd, haar Krachten was toen... Ze schudde nogmaals haar hoofd. Dat kon niet, ze beet zachtjes op haar lip en keek naar June. "Misschien moeten we kijken, er zijn enkele Bediendes, en Wachters" zei ze. Behalve haar en June, waren dat de enige die zich vaak in het Kasteel bevonden, niemand anders wist zich binnen te dringen zonder toestemming. Maar als haar gedachten klopte, dan ...

June knikte. "Is er iets Lisha? Vermoed je iets?" Vroeg ze langzaam. Het was knap als je niet opmerkte dat haar ogen groter waren geworden. Ze wist zelf echt niet wie het was. Ze voelde zich bedreigd. wie wou haar helderziendheid nou blokkeren? Ze had geen idee. Nooit had ze vijanden gehad. Ze schudde haar hoofd. Dat kon ze niet zomaar zeggen. Iedereen had vijanden. Zelfs zij. Ook al kon ze geen een bedenken.

Lisha keek naar June en beet op haar lip, kon ze June vertrouwen? Ze liet een zucht langs haar lippen ontsnappen. "Niemand weet wie mijn Familie is, wat mijn Verleden is. Niemand weet wat ik heb meegemaakt. Ik heb te veel meegemaakt. Ook dit is, is niet nieuw voor mij." zei ze zacht. "Maar het is slechts een vermoeden ..." In haar stem was onzekerheid te vinden. ze wou haar gedachten niet geloven, het kon niet mogelijk zijn en toch voelde het zo, net zo.

June knikte. "Je hebt een vermoeden wíe het is. Je hoeft het me niet te vertellen. Maar als je wil, mag het." Ze glimlachte. Ze keek rond. Een paar bedienden liepen langs. Ze deden niet anders. Waarschijnlijk hadden ze nergens last van. Ze had gehoopt van wel. Anders waren het alleen zij en Lisha. En dat maakte haar eerlijk gezegd bang. Ookal was ze sterk genoeg om mensen aan te kunnen.

Lisha keek naar June "Olive ..." zei ze zachtjes, ze keek schichtig om zich heen. Olive, de stem galmde door haar hoofd, het kon niet, maar toch voelde het zo. Olive Ainsley Brealyn. Ze beet op haar lip. Ze schudde haar hoofd. "Maar dat kan niet, maar ondanks dat voelt het zo." zei ze. Ze beet zachtjes op hara lip, de naam galmde door haar hoofd.

Olive... Nooit een naam die ze eerder had gehoord. Ze knikte. "Ik denk dat we op het gevoel moeten afgaan wat we nog over hebben..." zei ze haast fluisterend. Ze sloeg haar ogen neer. Ze zou nog voorzichtiger zijn. En niet meer zo gauw mensen vertrouwen. Dat was nu belangrijk. Heel belangrijk.

Lisha keek naar June en knikte "Je, Je hebt gelijk ..." zei ze zacht. Ze moesten voorzichtiger zijn, niet te snel vertrouwen. De naam bleef door haar hoofd galmen, ze wenste dat het weg ging. Ze wou er niet aan denken. Olive zou alleen maar veel slechts betekenen. Ze was tot veel instaat, minder als zijzelf, maar ze was machtig en niet te onderschatten. Ze bete op haar lip.

June sloeg haar ogen neer en zuchtte. Ze vroeg zich af wie die Olive was. Ze kende diegene niet. Maar het betekende niet veel goeds. Ze wou dat haar helderziendheid weer ongeblokkeerd was. Dit voelde niet echt bepaald prettig. Silhouetten dansten voor haar ogen. Maar zo licht dat ze erdoorheen kon kijken.

Lisha keek naar June en beet op haar lip, ze wist dat June weinig had aan die ene naam, maar wist ook dat June zou weten wie Olive was bij een ontmoeting, of tenminste na verloop van tijd. Het kon je snel, te snel duidelijk worden wie Olive was, helaas. Olive Ainsley Brealyn. “Ik weet dat alleen een Naam, niet veel Informatie is. Maar ik zal je ooit meer vertellen.” zei ze zacht. Ze wou het June wel vertellen, maar was er zelf nog niet klaar voor. Niemand wist het, niemand wist wie Olive precies was, niemand wist wie zij precies was. Zelfs June, wist niet genoeg van haar. Ze wou June volledig kunnen vertrouwen. Zonder enige twijfel, maar kon nu nog niets vertellen.

June knikte. "Ik zal rustig afwachten Lisha." Ze ging met haar hand door haar haar en haalde er een pluisje uit. Ze begreep het als Lisha haar niet volledig vertrouwde. Dat was logisch. Als ze te veel wist zou ze het ooit kwijt moeten en kwamen er nog meer mensen verschillende dingen te weten. En dat wou ze Lisha niet aan doen. Ze schudde even haar hoofd. Het zal wel mee vallen waarschijnlijk. Ze zuchtte.