The Castle isn't that secret any more.

June liep enigzins verveeld door het grote kasteel. Ze kende het al uit haar hoofd, en haar voeten brachten haar dan ook automatisch naar haar favoriete plek. Zonder dat ze er echt bij nadacht kwam ze uit bij een groot balkon aan de achterkant van het kasteel. Als je June verder nergens nog kon vinden, dan was ze hier. Het balkon was makkelijk te vinden maar iedereen keek eroverheen. Dat zorgde ervoor dat ze een rustig plekje had. Ze ging op de reling van het balkon zitten. Er was haast geen gevaar dat ze viel. Ze keek naar de grote achtertuin van het kasteel en zuchtte.

Nyckolas had, natuurlijk vreselijk stiekem en onopvallend, een van de dienstmeisjes het kasteel naar binnen gevolgd. Hij wist dat het niet mocht, maar dat was juist een van de redenen waarom hij het deed. Hij wou wel eens zien wat er zo bijzonder aan dat kasteel was, en waarom niemand erin mocht, behalve de bewoners. Hij woonde in een kasteel, dus hij vond dat hij het recht had om hier ook binnen te mogen. Aangezien hij toch niet vreemd uitzag, vanwege zijn kleding, liep hij met rustige passen door de gangen, terwijl hij om zich heen keek. Zo bijzonder was het nou ook weer niet. Zonder verder op te letten waar hij liep, liep hij verder, waardoor hij uiteindelijk ergens achterin het kasteel zat. Met een nieuwsgierige blik duwde hij een van de deuren open, deze kraakte, en keek hij naar binnen. Er zat een meisje, op de reling van het balkon. Hij beet op zijn lip en deed de deur gauw weer dicht, hopend dat ze hem niet gezien, of gehoord had.

June hoorde hoe de deur open ging en sprong van de reling af. Ze wou weten wie er was. Ze zag een schim die de deuren weer dicht deed. Ze liep naar de deuren en deed deze open. Met ogen die enigszins boos keken. Niemand kon en durfde het kasteel binnen te komen. En als iemand haar hier zag zou dat waarschijnlijk genoeg zeggen over haar. Nog nooit had iemand haar hier gezien. Niemand wist dat ze hier woonde. Ze keek diegene aan. Herkende ze hem niet? Nee toch... of wel. wachtend bleef ze staan tot diegene met een excuus kwam.

Nyckolas keek geschrokken op toen hij de deur open zag gaan. Het meisje dat hij op de reling had zien zitten, stond nu in de deuropening. En ze keek alles behalve vrolijk. Hij beet eventjes op zijn lip, en kreeg toen een onschuldig glimlachje rond zijn lippen, terwijl hij met zijn hand door zijn blauwzwarte haren ging, die direct weer op hun plek terugvielen. 'Hey,' zei hij. Zijn stem klonk charmant, nonchalant en met dezelfde arrogante ondertoon als altijd. Alsof hij hier hoorde, alsof hij geen indringer was die zonder dat iemand het merkte binnen was gekomen. Zo zag je maar weer hoe belabberd de bewaking was.

June haar boze blik verdween. Ze was hier alles behalve goed in. En hij herkende haar blijkbaar niet. Dus ze was veilig. "Hoi." Ze glimlachte heel even. Ze vroeg zich af hoe hij hier binnen kwam. Alles was goed beveiligd. En als Lisha hier achter kwam. Ze schudde haar hoofd even. Ze zou niks zeggen. En haar gedachten een beetje verborgen houden. Dat zou wel eerlijk zijn. Aangezien het knap was om hier binnen te komen.

Nyckolas deed een poging tot glimlachen, maar aangezien hij dat nooit deed was het enigste dat op zijn gezicht verscheen een klein grijnsje. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en keek om zich heen. Zijn eigen kasteel vond hij persoonlijk beter, maar deze was zeker niet mis. 'Nice castle, woon jij hier?' Hij keek het meisje nieuwsgierig aan. Ergens kwam hij haar bekend voor, maar hij kon het niet precies plaatsen. Hij zette een paar flinke passen, en stond toen bij het balkon.

June knikte. Ontkennen zou nu toch niet lukken. "Ja, ik woon hier. Al zo lang dat ik me kan herinneren." Ze hield het gevoel dat ze hem herkende en graafde in haar gedachten. Maar nergens kwam ze iets tegen. Iets was de puzzelstukjes op hun plaats lieten vallen. "Luister, ik vind het niet erg dat je hier bent maar.. Er wonen hier nog een paar mensen. En die zullen niet al te blij zijn. " Ze sloeg haar ogen even neer. Haar gedachten beschermen zou nu wel handig zijn. Aangezien ze niet wou dat Lisha dit wist. "Maar, ik zeg niks." Ze glimlache even. En keek naar de beide kanten van de gangen. Niemand was er te zien. Nog niet.

Nyckolas draaide zich om, hij leunde nu met zijn rug tegen de leuning aan terwijl hij he meisje aankeek. Hij knikte. 'Ik dacht al dat hier meer mensen woonde, aangezien zo'n goot kasteel vast niet alleen voor één meisje is.' Hij grijnsde opnieuw, een charmante grijns die ook wel iets vriendelijks had, maar dat kon ook alleen maar schijn zijn, het bleef Nyckolas. Opnieuw knikte hij, toen ze zei dat ze niks zou zeggen. 'Dus, met wie heb ik het plezier om te praten?' vroeg hij, terwijl hij een paar stappen in haar richting zette, en zijn hand uitstak. 'Ik ben Nyckolas.'

June lachtte even bij het horen van zijn redenering. Hij moest eens weten wie hier woonde. Maar ze wist dat het beter was dat hij niks wist. Ze glimlachte toen ze zijn gezicht zag. Het leek bijna vriendelijk. Maar het vertrouwen van mensen ging bij haar moeizaam. Ookal zou ze niks vertellen aan Lisha. Ze vertrouwde hem niet 100 procent. "June." Ze schudde zijn hand en keek daarna naar de achtertuin. Een paar mensen waren in de tuin aan het werk. Maar niemand merkte iets dat hij hier was. Iemand die hier niet hoorde.

'Leuk je te ontmoeten, June,' zei hij, toen ze haar naam had gezegd, en hij liet haar hand weer los. Hij liep opnieuw het balkon op, en keek naar de tuin. De tuin was groot, en ook best wel mooi. Hij zuchtte en wierp zijn blik op de lucht. Tuinen herinnerde hem aan zijn moeder, hoe fijn ze het vond om in de tuin te werken, en hoe ze soms helemaal onder het vuil thuis kwam. Dat was een van de redenen waarom zijn kasteel géén tuin had. Toen hij merkte dat er mensen in de tuin aan het werk waren, liep hij snel weer naar binnen. Het zou niet erg handig zijn als iemand zou ontdekken dat hij hier was.

"Insgelijks." Toen ze hier net was komen wonen had ze dit kasteel bijzonder en eng gevonden. Ze had immers maar in een klein boshutje gewoond aan de rand van het bos. Waar niemand kwam. Logisch, waar daar woonde de kluizenaar met zijn geadopteerde dochter. Eerlijk gezegd durfde er niemand bij haar in de buurt te komen. Bang dat ze net zoals de kluizenaar mensenschuw zou zijn. Dat was ze ook wel. Maar dat was nu al bijna helemaal weg. Ze zag dat hij vlug weg liep van het balkon. Het was slim. "Weet je eigenlijk wel wie hier woont?" Vroeg ze zachtjes.

Nyckolas liet zijn blik door de kamer heen glijden. Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij wist wie hier woonde. 'Nee, dat weet ik niet, waarschijnlijk iemand met veel geld en macht. Oh, en jij, natuurlijk.' Hij keek haar kort aan, met een minuscule glimlach op zijn gezicht. Deze was echter niet gemeend, dat waren zijn glimlachen nooit. Tenzij hij plezier had, maar dat kwam vrij weinig voor. Hij zou best willen weten wie er in dit kasteel woonde, aangezien hij werkelijk geen enkel idee had. Normaal gesproken kende hij de meeste 'belangrijke' mensen wel..

June sloeg haar ogen neer. "Ik inderdaad. Maar ook diegene die deze wereld heeft gemaakt. Ik ben haar, rechterhand. Om zo maar te zeggen." Ze ontweek zijn blik. Ze wist niet wat ze kon verwachten. Nadat ze dit had verteld. Het was misschien niet belangrijk. Niemand kende haar positie. Maar het leek haar logisch dat hij het wel wist. Het zou, beter zijn.