Darkness is my best friend..

In een donker steegje, gelegen tussen de iets grotere straten liep een meisje. Of nee, een vrouw. Haar blonde krullen hingen nonchalant langs haar gezicht, telkens als ze een stap zette wapperden ze lichtjes omhoog. Haar witte, gescheurde jurkje zat strak om haar lichaam, paste precies en leek wel voor haar gemaakt te zijn. Als je goed keek zag je op haar voorhoofd een soort tatoeage, maar het was onduidelijk om te zien wat het precies was. Maar als je naar de vrouw keek gingen je ogen toch vrijwel meteen naar de handen. Aan haar handen zaten een soort handschoenen met ontzettend lange, ijzeren nagels eraan bevestigd. Haar goud-achtige ogen glinsterden gevaarlijk, het was duidelijk te zien dat je voor deze vrouw uit moest kijken.

Vanessa liep door het steegje, het was een korte afsnij-route die ze vaak gebruikte. Niet dat ze ergens op weg naar was, of misschien toch wel. Het was meer dat dit steegje zo rustig was, dat er geen andere mensen waren. Het was duister, er stonden geen lantaarnpalen en het enige wat ze zag was een angstige kat die wegrende. Je zou niet zeggen dat Vanessa een licht-wezen was, maar toch was het zo. Ach, wat hield het in? Voor Vanessa maakte het niet uit of iemand Licht of Duister was, ze vond het een onnodig iets. Iedereen was toch hetzelfde? Nouja, hetzelfde... Haar ogen gleden over de muren van het steegje. Het was donker, maar Vanessa kon toch goed zien. Het duister maakte Vanessa niet bang, ze genoot er juist van. Maar waar ze misschien nog meer van genoot was de rust, de stilte om haar heen en het feit dat er niemand in de buurt was. Vanessa was niet een sociaal persoon, ze was eerder stil en intimiderend. Toch had ze een bijzonder grote interesse in het mannelijke geslacht, dat was er altijd al geweest. Ze hield niet van gezelschap, behalve als het een man was. Van andere vrouwen moest ze eigenlijk niets hebben, daar kon ze niets aan doen. Meestal als ze in het gezelschap was van vrouwen kwam ze bot en arrogant over. Niet dat ze niet zo was, ze wist best dat ze arrogant was. Maar wat was er mis mee? Beter dat je jezelf goed en mooi vind dan dat je jezelf haat toch? Vanessa zat er niet mee. Ze kon er toch ook niets aan doen dat ze nou eenmaal mooier en beter was dan anderen? Het was iets waarmee je geboren werd en de meesten hadden dat geluk niet. Vanessa kennelijk wel en daar moest ze gebruik van maken, toch? Telkens als ze een stap op haar zwarte pumps zette hoorde je het geluid weergalmen door het steegje. Ze zag het einde al en vroeg zich af of ze hier zou blijven staan of dat ze het stadsgewoel weer zou inlopen. Mensen keken haar vaak raar aan, maar het kon haar niet zoveel schelen. Vooral haar nagels trokken veel aandacht, alhoewel de tatoeage op haar gezicht ook nogal bijzonder was. Vanessa was geen doorsnee meisje, nee, Vanessa was uniek in haar soort. Ze was een prachtige, maar gevaarlijke vrouw die je maar beter te vriend kon houden.

Nyckolas liep door de straten van het centrum. Zijn blauwzwarte haar hing stijl naar beneden, en bedekte lichtjes zijn ogen. Door het vage licht leek zijn huid nog bleker dan hij werkelijk was. Voor zijn rechteroog zat een zwart ooglapje, en op zijn gezicht stond een norse uitdrukking, maar dat was voor hem niks bijzonders. Zijn handen had hij diep in zij broekzakken gestoken, en hij liep met grote, zelfverzekerde passen verder. Aan zijn broekriem hing een pistool, en de schede van zijn zwaard, die was echter leeg. Het zwaard had hij in zijn linkerhand vast, voor de zekerheid, want je kon nooit weten wat je in deze straten zou aantreffen. Zijn blik stond fel, en keek wantrouwend heen en weer, terwijl hij elke persoon die hij tegen kwam aandachtig bekeek.

Een zucht ontsnapte de volle lippen van Vanessa terwijl ze tegen de muur aan ging staan. Haar ogen staarden naar de donkere lucht boven haar, er waren geen sterren te zien maar als je goed keek kon je door de wolken heen wel de maan zien. Even bleef ze naar de maan staan kijken, tot ze plots een geluid hoorde. Was er een andere persoon in het steegje? Of was het maar een kat? Haar ogen spiedden het steegje af op zoek naar de oorzaak van het geluid en na een tijdje zag ze de gedaante. Even bleef ze naar de gedaante kijken. Ze bedacht dat het een man moest zijn, en dat maakte het allemaal een stukje leuker.
Een zwoele glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze rechtop ging staan. Met langzame maar statige en vrouwelijke stappen liep ze op de man af. Ze zei niets, maar ze haar hakken maakten genoeg geluid om te veraadden dat ze eraan kwam. Haar ogen gleden nieuwsgierig en geinteresseert over de man. Ze wist dat ze er geweldig uitzag, daar hoefde ze geen moeite voor te doen. Ze wist dat ze aantrekkelijk was, dat ze een sexy uitstraling had. Ja, dat wist Vanessa maar al te goed. Maar toch zag je, als je in haar ogen keek, gevaar. Vanessa had de man gezien en was niet van plan om hem zomaar te laten gaan.