~Do you Feel it? She's Back.

Een nieuwe dag, die zichzelf liet omtoveren in een heldere, duistere nacht, de zon die zich onderdompelde, verdween en plaats maakte voor de maan. Die een gloed verspreide, die een haast spookachtig licht wierp, over de smalle, donkere straatjes van een van de wijken. De wijk, die het duister over zich leek op te roepen, en nog duisterder leek bij nacht. De zwarte haren golfden lichtjes, vielen langs haar schouders, tot voorbij haar heupen. Witte lokken, leken zich door het ravenzwart te mengen. Opvallend. De huid, grauw, lichtgrijs, donkerder bij nacht. De fel groene ogen gleden langs de straat, een glimlach rond de dieprode lippen. Het lange, slanke, goedgevormde lichaam was gehuld in een rood jurkje, dieprood als haar lippen. Zwarte linten leken gehuld te zijn om het rode jurkje. De lange nagels, waren zwart van kleur. Haar hand ging door har haren, op het moment dat ze voelde, dat zich iemand anders bevond in de smalle straat. De straat was stil, op een enkel geluid na, haar voetstappen. Ze draaide zich om, gevolgd door de ravenzwarte haren.

Jordan zag hoe de dauw druppeltjes half bevroren op de blaadjes lagen, het leken wel parels, diamanten. Hij sjokte door de sneeuw en trok zijn handschoenen strakker aan. Hij had het koud en voelde de scherpe wind langs zijn wangen sneden. Hij zag een silouet van een vrouw aan komen lopen. Ze zag er elegant uit, van een afstand. Jordan keek even achterom, misschien om te kijken of niemand hem gevolgd was. Hm. Hij draaide zich weer naar voren en staarde voor zich uit. Hij blies in zijn handen in de hoop het wat warmer te krijgen.

Haar ogen gingen naar de persoon, die wat verder van haar af stond, zachtjes beet ze op haar onderlip, en bestudeerde de bewegingen die hij maakte. Hoe de handen naar het gezicht gingen. Zelf leek ze geen last van de koud te hebben, het feit dat ze een kort, strapless jurkje droeg, duidde dat enkel meer aan. Ze leek geen last te hebben van de koud, leek zichzelf op te warmen, zonder dat het opviel. Ze zette stappen vooruit, zijn richting, waar hij stond. Hij, dat was waar ze vanuit ging. Ze glimlachte en wreef een moment langs haar lippen met haar vinger, waarna ze het rood op haar vinger liet verdwijnen. Water dat op de bladeren lag, was bevroren en glinsterden als diamanten bij het maanlicht. Rustig liep ze naar hem toe. Zonder enige reden, maar voor haar maakte het niet uit. Waarom zou ze een reden moeten hebben?

Jordan zag dat de mevrouw op hem afliep, wou ze iets tegen hem zeggen? Of had ze gewoon haast. Hij haalde diep adem en zuchtte het weer uit. Hij was moe, en hij had het koud, het laatste waar hij nu zin in had was praten. Zijn keel deed pijn, had hij een rede om te praten? Nee, totaal niet, dus daarom zei hij ook niets, meestal ging het goed, al is hij een paar keer in elkaar geslagen omdat hij maar geen antwoord gaf.

Haar groene ogen straalden, glinsterden net als het bevroren water, de druppels die op de bladeren lagen. Een glimlach lag rond de dieprode lippen, terwijl ze voor hem stond. Op het moment dat ze voor hem stond stopte ze, ze glimlachte en liet haar blik langs hem heen glijden. Las hem als een Boek, ze klikte met haar tong, af en te, wanneer ze iets tegenkwam, dat haar later wellicht van pas kon komen. Misschien. Ze wendde haar blik een moment af, om hem vervolgens weer aan te kijken. Zijn gevoelens, enkele gedachten stroomde bij haar naar binnen. Ze beet zachtjes op haar lip. Had ze reden tot spreken? "Hallo ..." Haar stem was zoet, licht en verleidelijk, met een lichte haast giftige ondertoon.

Jordan keek haar aan. ''Hallo,'' mompelde hij strak. Terwijl hij stopte en hij voelde hoe zijn voeten zich in de sneeuw begroeven, het sneeuwde, harder en harder, door het gordijn van sneeuw kon hij de vrouw niet goed zien, hij zag alleen haar bloedrode lippen. Hij rilde eventjes en haalde toen diep adem. Hij keek afwachtend naar de vrouw, wat zou ze van hem willen? Geld? Hij had toch niets, hij trok zijn neus op.