~Feel it. Feel The Darkness.

Een lach vormde zich rond haar lippen en ze keek haar aan. Een valse lach, duistere lach. Haar, nu blauwe, ogen twinkelden. Ze zag hoe June tegen de muur bonkte wist dat er vuil in de wond kwam. Ze glimlachte en keek naar haar handen. De nagels waren niet lang, niet scherp. Een zucht gleed langs haar lippen, toen ze zich weer op June richtte. Ze dook op haar af en drukte haar tegen de muur. "Weet dat je een grote fout hebt gemaakt." zei ze. De stem was zoet, maar giftig. Veradelijk, Bedreigend. Ze drukte de polsen tegen de muur, hield de handen van elkaar vandaan, boven het hoofd van June. Ze glimlachte.

Nyckolas had tot nu alleen maar, heel droogjes, naar de twee staan kijken, maar hij besloot er nu maar eens iets van te zeggen. Hij was niet zo'n persoon die graag toekeek als hij iemand met iemand anders zag 'vechten', hij speelde liever zelf de sadist. Met grote passen liep hij op de twee af. 'Yo, kap eens,' zei hij, met een felle toon in zijn, normaal oh zo charmante, stem. Zijn handen had hij nog steeds in zijn broekzakken zitten, waardoor hij er eerder onverschillig dan bedreigend bij stond, maar daar kon nog altijd verandering in komen.

June keek hem dankbaar aan toen hij tussen hun in kwam. Ze kon niet echt iets doen en waarschijnlijk luisterde Olive niet eens. Maar Olive zou hopelijk wel afgeleid zijn. Het deed zeer hoe haar handen boven haar hoofd waren geplaatst. Vooral omdat de snee zo dichtgeknepen werd en het vuil prikte. Haar gezicht was nog steeds vertrokken van de pijn. Ondertussen probeerde ze opnieuw een lichtbol te maken. Maar het had geen succes. Blijkbaar had de pijn een verkeerde invloed op haar krachten.

Haar spottende lach galmde door het smalle, donkere straatje "Kom op zeg ..." zei ze en rolde met haar ogen. Ze gunde hem nog geen blik waardig, haar aandacht bleef bij het Meisje voor haar. Ze drukte steviger, zorgde dat de polsen schaafte aan de muur. Ze lachte bij het zien, bij het zien van de poging van June. "Good try ..." zei ze. De spottende toon in haar woorden was niet te missen. Opnieuw veranderde ze van gedaante, dit keer zonder dat ze haar ogen hoefde te sluiten, zonder dat ze zich hoefde te concentreren, of zonder dat ze moeite deed zich te concentreren. Haar huid werd weer grauw en lange zwarte haren vielen langs haar schouders naar beneden. Ze lachte, de rode lippen glimlachte vals. Ze had haar eigen gedaante aangenomen. Ze keek, haar aan.

Nyckolas zuchtte. 'Áls je iemand wilt aanvallen, geef diegene op zijn minst de kans zichzelf te verdedigen. Dit is laf, en zo is er toch geen lol aan?' Hij grijnsde eventjes. Het was toch veel leuker om te zien hoe de ander probeerde je aanvallen af te weren, dan dat ze direct raak waren, zonder er moeite voor te hoeven doen. Tenminste, dat vond hij. Hij zette een paar stappen richting de vrouw, die nu opnieuw een ander gedaante had aangenomen, en het meisje dat ze tegen de muur drukte.

June sloot haar ogen even. Ze hoorde het gepraat. En was opgelucht en blij. Maar het leidde Olive niet af. En dus kon ze niet proberen om tegen haar te vechten. Ze wist dat Olive sterker was. Maar zij hard getraind. Soms zelfs kleine gevechten met Lisha gehouden. En soms met geluk won ze dan. Dus ze was niet bepaald zwak. Maar ze was bang voor de gevolgen als ze niet won. Ze opende haar ogen weer en knipperde even.

Olive haalde met een grijns haar schouders op en knikte "Wat jij wil ..." zei ze. Haar ogen twinkelde. Ze liet een van de polsen los, waarna ze die opbond met een Duistere Strook. De Strook kleefde zich tegen de Muur, en hielde de polsen van June daar. Ze draaide zich naar de Jongen en glimlachte. In enkele seconden vuurde ze wat Duistere Bollen op hem af, waarna ze opsprong en op een Muurtje belandde. Opnieuw vuurde ze enkele Bollen af. Deze bollen vermenigvuldigde zich terwijl ze om hem heen begonnen te cirkelen. Opnieuw en Opnieuw, waarna ze zich een voor een op hem af schoten, van verschillende richtingen. Ze liet haar blik naar June gaan en glimlachte, met een knip van haar vingers liet ze de Strook verdwijnen. "Nu je zin?"

Toen Nyckolas merkte dat ze hem aanviel, had hij zijn zwaard getrokken, en probeerde de bollen weg te kaatsen. Dit lukte hem ook, op een bol na, deze kwam tegen zijn schouder aan. Met een pijnlijke blik op zijn gezicht greep hij naar zijn schouder, maar deze liet hij direct weer los. Wat kon pijn hem schelen, pijn was zwak. Hij was niet zwak. Toen de bollen gestopt waren wierp hij een blik op het meisje. Ze was nu los, dus ze kon nu tenminste een tegenaanval op de vrouw inzetten.

Het voelde wat beter aan toen de stroken haar polsen beet hielden, maar fijn was het niet. Olive was weg dus ze kon proberen wat licht bollen te maken. En dat lukte op zich wel. Ze zou ze niet afvuren, dat zou dan wel heel vreemd gaan. Eerst moesten haar handen los zijn. Ze hoorde hoe Olive tegen haar praatte. "Als je het zo vraagt.. Ja." Ze liep naar het midden van het steegje en liet kleine rotsblokken in de lucht vliegen. Ze schoot ze op Olive af. het was het enige andere element wat ze nog niet had gebruikt. En dit was waarschijnlijk ook het handigst.

Olive glimlachte en keek naar June die nu enkele kleine Rotsblokken op haar afstuurde. ze glimlachte en sprong naar een hoger gelegen Muurtje, om vanaf daar naar een van de Daken te springen. Haar stem schalde door nacht. Zong ze werkelijk? Haar stem was zuiver, luid, zoet. Ze maakte een radslag op de rand van een smalle muur, terwijl ze zuiver verder zong. Ze zong werkelijk. Te midden van een aanval, tegen haar, van haar, zong ze. Ze keek naar June met haar felle Groene ogen. "Good Try!" sprak ze, met zingende toon. Ondertussen, zong ze nog steeds, terwijl ze van het een naar het ander sprong. Enkele keren, een kort moment stopte ze, met het springen en viel aan. Duistere bollen suisden naar beneden. Enkele bollen vermenigvuldigde zich, keer op keer en cirkelde om June heen. Vuurde zich een voor een op haar af, terwijl ze zich bleven vermenigvuldigen, kleiner en kleiner. Tot ze bijna niet te zien waren, maar zeker wel te voelen zodra ze je raakte.

June zuchtte. Ze werd hier helemaal gek van. Ze weerde de bollen af. Een paar kleintjes raakten haar. Het deed wel zeer, maar ze voelde het niet zo heel erg. Weer vuurde ze de rotsblokken op Olive af. Ze had een tijd niet gevochten. En het moest wennen. Maar ze deed haar best om Olive wat schade toe te brengen.

Ze lachte vermaakt, gewoonweg omdat ze het grappig vond, hoe June probeerde haar enige schade toe te brengen. Ze sprong weer naar een muurtje, waarna ze zichzelf daar achter liet verdwijnen. Ze ging in donkere rook op en verscheen achter June, waarna ze meteen enkele Bollen afvuurde. Vervolgens sprong ze omhoog over June heen en greep zich vast aan een Dakgoot en trok zich op. De vieze vloeistof liet ze verdwijnen als sneeuw voor de zon, waarna ze naar een muurtje sprong. Haar stem was enkele momenten gestopt met zingen, maar ging nu weer vrolijk door. Luid, krachtig, zoet. Ze lachte vrolijk.

June draaide haar om en zag net te laat de bollen. Ze raakten haar vol in haar buik. Ze klapte dubbel. Dat deed zeer. Nu had ze er echt genoeg van. Ze vuurde witte bollen op Olive af die haar achtervolgden. Het koste haar veel energie, maar het was waarschijnlijk de enige manier om haar te raken. Ze hield haar hand nog steeds bij haar buik. De bollen waren hard aangekomen.

Haar lach galmde door de straat, op het moment dat de bollen June raakte, op hem moment dat June voorover klapte. Ze zag hoe ze enkele Lichte bollen op haar afstuurde. Ze glimlachte, een glimlach rond de rode lippen. Ze bleef staan, op een van de vele daken. Wachtte op de Bollen, wetend, wat voor bollen het waren. Donkere rook vormde zich bij haar handen, vormde handschoentje om haar handen. Rokende, donkere handschoentjes. Enkele bollen wist ze tegen te houden, vervaagde bij een aanraking. Plots voelde ze hoe twee van de Bollen haar lichaam raakte. Ze kneep haar ogen stijf dicht, sloot haar mond. Voelde hoe de pijn door haar lichaam schoot. Een moment klapte ze naar voren, maar als in een flits stond ze weer rechtop. Ze glimlachte, keek naar June. Hief haar hand, waar het handschoentje was verdwenen. Ze maakte een wuivend gebaar en als een fluistering sprak haar stem. "Bye, Bye" Met een glimlach rond haar lippen verdween ze, achter duistere rook. Uit het niets suisde nog enkele bollen op June af. De rook verdween, te samen met Olive, die ook verdwenen was.

June keek naar Olive. Hoe ze de bollen afweerde was, bijzonder. Ze ademde haastig. Ze was moe. Toch verscheen er een kleine glimlach toen een paar bollen Olive raakte. Het was haar gelukt. Ze had haar geraakt. June keek verbaasd op toen ze verdween. Ze bleef als verstijfd staan. Eerlijk gezegd verwachtte ze dat Olive een ander moment achter haar opdook en haar weer aanviel. Dus ze begon rondjes te draaien op haar voet. Zoekend naar iets wat naar Olive kon wijzen.

Even verderop, het smalle steegje uit verscheen ze weer, met een lach rond haar rode lippen, ze sloot haar ogen, en concentreerde zich een moment. Haar gedaante veranderde. De zwarte lange haren verdwenen, maakte plaats, voor stijl haar, kort en dieprood van kleur. De grauwe huidskleur verdween, maakte plaats voor een huid, die wit als sneeuw was. Een klein, slank figuur. Ze opende haar ogen, licht grijze ogen waren zichtbaar, enkele tinten donkerder dan het oogwit. Ze keek naar haar nagels, die Zwart van Kleur waren, met Felle Roze ruitjes. Haar lichaam was gehuld in een Zwarte Legging, die leek te glanzen, met daarboven een langs shirt, tot voorbij haar heupen, met een Open rug. Ze glimlachte voldaan en haalde een hand door de dieprode haren, die niet verder kwamen tot het eins van haar hals. Opnieuw sloot ze haar ogen, deblokkeerde de krachten van June, en mogelijke anderen in de buurt. Het getik van de Roze Pumps aan haar voeten klonk door de Straat. Terwijl ze langzaam begon te lopen.

June voelde weer dat haar krachten werden geblokkeerd. Olive, maar waar was ze? Ze keek rond. Nergens te zien. Waar was ze? Ze hoorde getik van pumps. Maar Olive droeg toch geen pumps? Of wel. Ze wist het niet meer. Haar gedachten sloegen op hol. Ze sloot haar ogen. Het enige wat je nog hoorde was haar gehaaste ademhaling. Als het Olive wel was moest ze zo snel mogelijk op krachten komen om nog een gevecht aan te gaan.

Met een glimlach rond haar lippen, wit als sneeuw, liep ze door, het getik klonk, rustig liep ze. Ze liep richting het straatje, de malle steeg, waar June nog steeds zou zijn, moest zijn. Rustig, kalme passen. haar nagels tikte tegen de muur, zacht. Zwarte nagels, met roze ruitjes. Het roze van haar Pumps. Het Shirt, was Donker Roze van kleur. Alles leek bij elkaar te passen, behalve de Dieprode haren, die langs het gezicht vielen. De lichte, lichtgrijze ogen twinkelden. Haar hoofd stak om de doe hoek van het smalle steegje. June, stond daar. Rustig liep ze de smalle steeg in. Waar het getik nog luider leek.

Ze bleef het getik horen. Ze opende haar ogen weer en keek rond. Wie en waar was diegene? Het liefst wou ze wegrennen. Maar dat zou zwak zijn, laf. Dus ze keek goed rond. Één iemand kwam het steegje binnen lopen. Kort donkerrood haar en roze kleding. Niet echt iets wat op Olive leek. Maar ze bleef zich concentreren. Het kon een valstrik zijn.

Ze glimlachte en liep door, lans het Meisje heen, ze glimlachte vriendelijk, en keek haar een kort moment aan. Ze knipperde een moment met haar ogen, blokkeerde sommige Krachten van June, genoeg, zodat ze er niet achter kon komen, dat zij, Olive was. Ze glimlach vriendelijk en knikte. "Goedendag ..." De stem was zacht, lief, zoet. Ze haalde een hand door haar dieprode haren. "Is er iets?" vroeg ze en keek June vragend aan. Haar ogen twinkelden, vraagtekens leken in haar ogen zichtbaar te zijn. Ze was kleiner dan June op het moment. June stak bijna een kop boven haar uit. June kon niet weten wie ze was.

June ontspande. Het zou wel mee vallen. Een waterig glimlach verscheen op haar gezicht. "Nee, er is niks." Ze veegde wat vuil van haar jurk af. De wonden in haar nek bloeden nog steeds een beetje. Ze merkte daar nu pas de pijn van. Het meisje of vrouw was kleiner dan haar. Dus het zou wel veilig zijn. Ondanks dat diegene op pumps liep. Een zucht verliet haar mond. Ze merkte weer dat ze moe was. dat was een tijd geleden.

Ze glimlachte lichtjes, en knikte kort, licht. "Okee ..." In haar stem was twijfeling te horen, alsof ze het niet geloofd. ze keek naar de hals van June, haar nagels hadden wonden gemaakt in haar hals. Ze beet op haar lip. "Is er gevochten?" Vroeg ze vervolgens, alsof ze alles nooit had meegemaakt. Alsof June's wonden nieuw voor haar waren. June's Jurk was vuil geworden, haar Wond leek nog te bloeden. Ze wist dat het zou prikken, door het vuil dat er was ingekomen, op het moment dat ze haar tegen de muur had gedrukt. Lichte schaafwonden zaten op June's polsen. Ze beet op haar lip.

June zuchtte. "Ja, maar het viel wel mee." Ze merkte nu pas de schaafwonden op haar polsen op. waarschijnlijk door de duistere strook gemaakt. Ze veegde het laatste vuil van haar jurk en bestudeerde haar polsen nog een keer. De schaafwonden waren niet heel diep, maar ze heelden niet gauw. Ze zag dat de vrouw op haar lip beet. Ze zag niet echt zo fantastisch uit nu. Haar haar zat in grote klitten, haar wangen waren rood, haar jurk was vuil en ze had schaafplekken op haar polsen. Geweldig.

Olive keek naar June, beet zachtjes op haar lip, de glimlach leek vriendelijk, was haast vriendelijk, wel op dit gezicht, op haar eigen gezicht, had de glimlach waarschijnlijk niet zo geleken, maar op dit gezichtje, wit als sneeuw leek het zo vriendelijk. Ze wist dat het niet had meegevallen, wist dat ze June had pijngedaan, maar dat deed ze zelden zonder reden. Mensen moesten van haar afblijven, soms zelfs wanneer ze het er zelf toe had gemaakt, maar zo was ze nu eenmaal. Ze kon niet veranderen wie ze was. Ze schudde haar hoofd, maar niet omdat ze niet geloofde dat het meeviel, of ze wist dat het niet waar was. Maar ze schudde haar hoofd om haar gedachten weg te jagen, het gevoel van nu weg te drukken. Ze deed t, te licht naar haar smaak. Dat was meer iets voor Lisha. Zo was zij niet, zij was bijna, bijna volledig duister. Er zat wel degelijk licht in haar, maar dat, werd vaak verdrukt. Wanneer het bovenkwam schudde ze het weg, drukte ze het weg. Ze kon niet, kon gijn lichte eigenschappen hebben. Ze was duister! Ze draaide zich om en liep weg, zonder nog een woord te zeggen. Ze wist dat het vreemd overkwam, maar ze moest weg, voordat ze dingen zou doen, dingen zou verhelpen die ze zelf had aangericht. Dat kon niet!

Ze zag hoe de vrouw nadacht. Vreemd, het begon te sneeuwen. Sneeuwvlokjes vielen om hun heen. Met haar voet maakte ze een rondje in de sneeuw. Ze zag hoe ze wegliep. Dan zou ze zelf ook maar weg moeten gaan. Olive kwam niet meer terug. Ze deed de kap van haar mantel op en liep oplettend richting het kasteel. Ook een beetje snel. Om Lisha het nieuws te vertellen dat ze wist wie Olive was. En ze wou haar wonden ook verzorgen.