-Don't let it bring you down

Jordan liep, zoals altijd, alleen door de wijken, alleen, afgezonderd, koud. Hij rilde. Het was koud. Hij keek voor zich uit, het was donker... en koud. Hij rilde opnieuw en probeerde zich af te zonderen van de kou en rechtte zijn rug. Een brok zat vast in z'n keel. Hij luisterde naar hoe zijn voetstappen klonken op de grond en zag wat stof opstuiven. Hij haalde diep adem en liep voorzichtig weer verder, hij legde zijn hand op zijn heup tas en voelde de kristallen bol zitten. Hij streek er eventjes overheen en zuchtte. Een condens wolkje gleed uit zijn mond en hij keek het na tot het zich vermengde met de buitenlucht.

Een zucht ontsnapte de lippen van Lisha, al waren het niet echt 'haar' lippen, de lippen, van opnieuw een gedaante, een andere gedaante, een van de vele. Opnieuw een Gedaante. Dit maal, had ze een huid, die Wit was als Sneeuw, Ravenzwarte haren die langs haar gezicht vielen, sluik, en de Ogen voor een deel verborgen. De grijze ogen, die een tint van blauw leken te vertonen. Een slank, lang figuur, dat zich sierlijk voortbewoog. Ze was zo anders. Een Dieprode Capuchon, die van haar Mantel viel over haar hoofd, wierp een kleine schaduw op de bovenkant van haar gezicht. Het getik van de Hakken die ze droeg galmde door de straat, waar bijna, bijna niemand te bekennen was. Het lichaam was gehuld in een korte, zwarte Jurk, met een open rug, het was koud, maar ze leek er geen last van te hebben, zij niet. Haar lippen waren in het rood van de mantel gestift. Wie was ze ? Een ding leek zeker, ze hoorde in deze Wijken. Duister.

Jordan leek het pas te realiseren toen ze vlakbij hem liep, hakken galmde door de donkere besneeuwde straten. Hij keek op en bleef even zonder uitdrukking naar haar kijken, knap, dat was ze zeker. Maar voor de rest schonk Jordan er geen aandacht aan, hij had genoeg andere dingen aan zijn hoofd, hij hield zijn bol vast in zijn tas, alsof hij bang was hem te laten vallen. Hij luisterde naar het geluid van de hakken die steeds op de grond neerkwamen, het was een fijn geluid, dat hij had altijd al gevonden.

Het geluid van de hakken, het enige geluid dat door de straat klonk, een glimlach lag rond haar rode lippen, ze keek naar de jongen, de Man die, voor haar liep. Een kleine afstand, maar voor haar. Ze bestudeerde hem een moment, leek door hem heen te gaan, of las ze hem ? Alsof hij een Boek was, dat zijn Verhaal vertelde. Dat, dat was wat ze deed. Ze las, zocht, wie en wat hij was. Jordan. De Naam galmde een moment door haar hoofd. Zachtjes beet ze op haar lip, een moment, waren stralend witte tanden zichtbaar. Ze stopte en wreef met haar lippen over elkaar, of langs elkaar, om te zorgen dat haar Lipstick glad bleef, onbeschadigd. "Hallo" Een zachte zoete stem, maar met een giftige ondertoon, duivels haast. Ze was niet altijd zo, maar wanneer het nodig was, niet dat het nodig was, niet hoogstnodig. Maar ja, ze was nu Duister, een moment, en het Duister zat in haar. Ze was Duister, een Deel, en dat Deel, oefende zijn Macht op haar uit, o, of andersom.

Jordan stopte met lopen en keek naar de vrouw. Hij kende haar niet. Hij knipperde en knikte, als antwoord op haar begroeting. Hoelang had hij al niet gepraat? 3 weken.. Hij snoof en keek naar deze dame, hij nam haar in zich op, en liet zijn ogen over haar heen glijden, hij betekende haar als een portret en keek naar haar zachte rode lippen. Toen wendde hij zich af en keek even in zijn tas. Alles was er nog. Hij keek weer naar de vrouw. Praten zal hij niet, waarom zou hij moeten? Hij kende haar niet? En het is vreemd om een gesprek te beginnen midden op straat.. in de nacht. Of niet? Hij trok een wenkbrauw op en haalde diep adem.

Haar lach schalde over de straat, een lach van minachting haast "Ach, het is niet nodig te spreken. Dat doe je niet vaak volgens mij" Haar stem leek nog steeds zijn giftige ondertoon te behouden, maar nog zo zoet als suiker. Mierzoet. Haar ogen twinkelden terwijl ze hem passeerde, haar nagels raakte zijn tas aan, haar vingers gaven alles door. Ze glimlachte en het getik van de hakken klonk. Ze wachtte niet op een reactie, simpelweg omdat ze die niet verwachtte, of toch wel ? Speelde ze een spel met hem ? Haar nagels tikte tegen de wang van een muur, zachtjes. Tik, tik, tik. Irriterend haast, testte ze ? Hoever ze hem kon krijgen ? Of speelde ze maar wat ? Ze ontkende niet, dat ze het niet heerlijk vond. Ze vond het fijn om eens Duister te zijn. Soms, even.

Jordan trok een wenkbrauw op en hield zijn tas stevig tegen zich aan. ''Wat verwacht je van me?'' mompelde hij schor. Hij klemde zijn vingers rond zijn bol en bleef haar aankijken. Hij hoorde haar duivelse, slangachtige ondertoon in haar stem zo zoet als honing. Hij trapte nooit in dat soort verlijdelijke trucjes, meestal omdat het ook gewoon niet werkte bij hem, omdat hij vrouwen bijna nooit aantrekkelijk vond. Hij keek haar strak een en slikte, de brok die er een tijdje geleden ook zacht, was weer terug gekomen.

Haar lach schalde opnieuw door de Straat "Niets hoor ... Jordan" Zei ze. Ze glimlach lieflijk en stond stil, bij een van de vele wanden, een van de vele muren. Ze leunde er met haar slanke lichaam tegen aan, de muur was niet groot, maar ook niet klein. Ze hief haar armen en klemde haar vingers om de rand van de muur, waarna ze zich omhoog hees, of leek te zweven en op de smalle rand van de muur plaats nam. Haar benen zwaaide onwillekeurig heen en weer. De Capuchon viel weg en het zwarte haar werd zichtbaar, in een snelle beweging haalde ze haar hand door de zwarte haren heen, om ze enigszins, te fatsoeneren.

''Hoe weet jij mijn naam?'' Jordan keek haar aan en volgde haar vingers die door haar haar gleden. Hij slikte en keek naar de lange slanke benen van deze mevrouw. Hij zette vervolgens een stap achteruit om weg te lopen, waarom bleef hij überhaupt staan? Hij kende haar niet.. maar zij hem blijkbaar wel, hij had zijn rug naar haar gedraaide en wachtte op haar antwoord.

June liep langzaam maar zeker de straat in. Ze zag mensen staan. Ze kneep haar ogen samen en bestuurde ze. Eentje herkende ze. Lisha. Ze glimlachte. De andere kende ze niet. Een man. Ze bleef even staan en veegde wat vuil van haar jurk af. Ze had haar favoriete rode jurk aan, met een zwarte petticoat eronder. Rustig liep ze verder richting Lisha en de andere man. Ze wist dat ze niet opviel. Dus ze bleef rustig een paar stappen achter de jongen staan. Ze verwachtte niet dat Lisha iets zei. Dat hoefde ook niet. Kijken was prima. Dat was ook de reden dat ze niet groette. Dat deed ze nooit. Meestal een knikje. Maar dat zou nu niet logisch zijn. Lisha had een andere gedaante.

Haar handen hielden zich een klein stukje van haar mond verwijderd, terwijl ze zachtjes lachte. Een zachte gegiechel klonk bij zijn woorden. Haar ogen lachten terwijl ze hem aankeek. Ze verplaatste haar handen, bij haar mond weg, en plaatste ze op de rand van de muur. Ze zag hoe June achter de Jongen verscheen, maar liet niets merken. "waarom ik jou naam ken?" Nadenkend keek ze schuin boven zich. "Mmmm... Waarom niet?" Vroeg ze met een lach. Haar tong ging langs de rode lippen en rustig bewoog ze haar benen heen en weer, de lange slanke benen. Ze hield er van een, om af en toe een Spel te spelen.

Jordan keek vluchtig om toen hij een meisje zag staan, waar hij verder geen aandacht meer aan schonk. Hij keek weer naar Lisha en keek haar aan. Hij keek hoe haar tong over haar rode lippen gleed. Hij keek naar de lucht, de sterren werden zichtbaar, als kleine edelstenen glommen ze in de donkere lucht. Hij hield altijd wel van sterren, hij vond ze altijd heel erg interessant.

Weer verscheen er een kleine glimlach op haar lippen. Ze wist dat Lisha een spel speelde. De man besteedde verder geen aandacht aan haar. Dat verbaasde haar, maar ze bleef rustig staan. Ze zou het gesprek niet onderbreken. Waarschijnlijk had Lisha haar al opgemerkt. Maar ze was er goed in om het niet te laten merken. Zij kon ook niks laten merken dat ze Lisha kende, dat zou Lisha waarschijnlijk verraden. En dat zou ze haar niet in dank afnemen. Ook al kende ze Lisha al zo lang. Ze kende de regels. En daar leefde ze al zolang naar, dat het haast automatisch ging. Weer veegde ze wat vuil van haar jurk. Ze keek Lisha een klein moment aan en keek daarna weer naar de zwarte petticoat die net onder haar jurk uitstak.

Ze glimlachte en keek naar de hemel, waar zich sterren hadden verzameld en aan de hemel twinkelden, de sterren die dicht genoeg bij de volle, stralende, witte maan stonden, leken te proberen de maan, in de spotlights te zetten. De Zon en de Maan, daar ging het om. De sterren, de wolken, de Donkere of Lichte Lucht, waren de elementen, om ze beide nog beter te laten uitkomen. Zo dacht zij, dat was hoe ze altijd had gedacht. Ze drukte zichzelf een eindje omhoog en plaatste haar voeten op de smalle rand van het muurtje, waarna ze rustig omhoog ging, tot ze volledig recht stond. Haar lange lichaam leek op deze manier nog langer, ze leek haast nog grootser. Een glimlach lag rond haar volle, rode lippen.

Jordan keek even naar de vrouw en toen naar het meisje achter hem. Hij haalde diep adem en begon toen voorzichtig verder te lopen. Hij hield de bol nog steeds stevig tegen zich aan, hij lette niet op en struikelde over een tak. Hij viel plat met zijn gezicht op de grond, en er klonk een geluid alsof er een glas brak, een nuonblauwe vloeistof liep uit de gebroken bol.

Lisha volgde de bewegingen van de Jongen die nu weg van haar liep, haar blik had ze van de hemel afgewend, op hem gericht. Haar ogen gericht op zijn rug. Ze beet op haar lip en zag hoe hij struikelde, het geluid van brekend glas weerklonk door de straat. Ze sprong van de muur af en liep met kalme passen naar hem, het lichaam op de grond. Nuonblauwe vloeistof liep uit de gebroken bol. Ze knielde bij de bol en draaide met haar vinger een rondje, enkele snelle bewegingen. De bol leek terug in de tijd te gaan, terwijl het lichaam niet mee ging. Even laten pakte ze de bol in haar handen en wachtte, tot hij zou opstaan.

Jordan klom op en keek verbaast naar de hele bol die de vrouw in haar handen had. Zijn ogen stonden vol ongeloof en hij slikte. Zijn kleding zat vol met neonblauwe vloeistof maar daar schonk hij geen aandacht aan. Hij pakte voorzichtig de bal vast en bekeek hem. Geen een krasje. ''Dankje..'' mompelde hij schor terwijl hij haar aankeek.

June zag hoe de man weg liep. Ze rolde even met haar ogen. Ze zou zo waarschijnlijk ook weg gaan. Ze had geen mantel, en ze was niet zo goed tegen kou bestemd als Lisha. Plots hoorde ze het geluid van brekend glas. Haar ogen zochten de oorzaak van waar het vandaan kwam. Ze zag dat de man was gevallen. Ze liep ernaartoe. "Gaat het?" Vroeg ze zacht. Haar stem klonk alsof ze hem tijden niet had gebruikt. Zacht en breekbaar. Ze keek hem aan.

Een glimlach verscheen rond de rode lippen "Geen probleem" Haar stem was, zacht, als een fluistering, haar and ging naar zijn kleding, een moment streek ze er langs. Ze leek de vloeistof weg te zuigen, weg uit zijn kleding. De vlekken op zijn kleding verdwenen, leken te worden opgelost. Zelfs aan haar hand was niet te zien, dat ze langs de vlekken was gegaan. "Prettige dag nog" zei ze. Ze draaide zich om, gevolgd door de ravenzwarte haren. Het geluid van de hakken weerklonk weer door de straat. 1,2,3. Rustig, kalm liep ze, niet snel, niet langzaam. Ze zou wel merken, of hij haar zou stoppen, al, betwijfelde ze dat.

Jordan keek de vrouw verbaast na en knikte toen als antwoord op het andere meisje. Hij keek nog even naar zijn bol en verborg die toen in zijn tas. Hij zuchtte diep en gaapte. Misschien was het maar tijd om te gaan slapen. Hij keek nog even naar het meisje. Zij wist nu waarschijnlijk ookwel zijn naam, dat had ze vast wel gehoord van de lange vrouw, die zogenaamd alles over hem wist.

Haar slanke lichaam draaide zich om, haar grijze ogen gleden langs het tweetal. "Ik ben trouwens Celia" zei ze zacht. Haar stem leek warm en zoet, maar toch niet helemaal, ergens was iets anders te ontdekken in haar stem. Een glimlach lag rond haar lippen. "Pas op je Bol ..."zei ze zacht. Ze beet zachtjes op haar onderlip, haalde haar hand door haar nu ravenzwarte haren heen. Een kort moment leken de grijze ogen van kleur te veranderen, een moment leek en van de ogen paarsig, terwijl het andere meer in de buurt van roze kwam. Een moment, haar werkelijke kleur, als in een korte flits. Ze wreef met haar lippen over elkaar, om de lipstick weer goed te verdelen over haar lippen. "Ik wil niet onbeleefd overkomen, maar mag ik weten waar de bol voor staat? Het zal een reden hebben dat je de bol bij je draagt" zei ze met een vage lach rond haar lippen. Een lach, die net geen lach was. Ze schudde even haar hoofd, wachtte af.

Jordan keek haar even aan. ''Dat is iets persoonlijks,'' mompelde hij. Zijn ogen stonden uitdrukking loos, de grijs-paarse kleur leek even op te lichten omdat hij haar zo strak aankeek. Een ader klopte in zijn hand waardoor hij zijn handen steviger om de bol sloot Als zij de bol niet had gerepareerd, lag hij nu dood in de sneeuw. Die bol, was zijn hart. Hij keek haar strak aan. Hij was het totaal niet van plan het haar te gaan vertellen, straks was ze gemene dingen met hem van plan en wou ze de bol kapot hebben. Hij tekende met zijn voet in de sneeuw en volgde zijn condens wolkjes na tot ze verdwenen.

June trok haar wenkbrauw heel even op toen ze Lisha Celia hoorde zeggen. Maar niemand zou het opvallen. Ze keek naar de man. Ze wist zijn naam niet. En ze wist niet of ze verplicht was haar naam te zeggen nadat Lisha een schuilnaam had gezegd. Ze had nooit schuilnamen gehad. Ze had het teveel gedoe gevonden. Zij was June. Klaar. Ze merkte dat ze het steeds kouder begon te krijgen. Een rilling ging door haar lichaam.

Een glimlach vormde zich rond de rode lippen "Het is belangrijk genoeg voor je om het niet te zeggen ... Wat al veel kan zeggen"zei zacht, ze bewoog haar hand langzaam richting de bol, maar kon hem niet aanraken door de afstand, alleen haar hand ging richting de bol, een kort moment was haar hand op de bol gericht, waarna ze haar hand weer liet zakken. De sloot haar handen in elkaar. Ze was nieuwschierig, naar de bewoners van The Legend, ze wist dat het niet hoorde. Niet helemaal, en dat ze het moet respecteren, maar ze wou het weten. Het kon zinvol zijn, later, misschien. "Het Spijt me ..." zei ze zacht en sloeg haar ogen neer.

Jordan keek even naar zijn bol en toen naar Celia. ''Geeft niet..'' zuchtte hij. Hij keek afwachtend naar het andere meisje, dat er een beetje bij stond te hangen. Hij bekeek haar even en hij gleed met zijn tong langs zijn tanden. Toen keek hij weer naar Celia, ze zag er ouder uit dan hij was. Hij had zoweiso best een kinderlijk gezicht, maar qua lengte zou je wel inschatten dat hij rond de 20 was. Ookal was hij pas 18.