-Don't let it bring you down

Jordan schudde zijn hoofd. ''Nee, dat kan ik niet, maar ik kan er wel... ik kan er wel mee leven denk ik, ik moet wel,'' hij keek naar haar en zuchtte toen. ''Ik.. ik ga maar naar huis denk ik..'' Het begon langzamerhand steeds harder te waaien en sneeuwen, de puntjes van zijn haar waren bevroren.

June sloeg haar ogen neer. Ze knikte daarna. "Dat zal inderdaad wel, moeten." Ze wist niet zeker of je de teleurstelling in haar stem hoorde. Maar het was er wel. Ze knikte. "Ik ga ook maar. Straks worden we nog ziek." Een glimlach verscheen op haar gezicht. Voor heel even.

Jordan keek haar aan. Snel drukte hij een zoen op haar wang. ''Ik zie je nog wel,'' zei hij snel, toen draaide hij zich om en begon te lopen in een snelle pas. Zijn adem stokte weer. Hij greep nogmaals naar zijn keel, zakte op zijn knieën en viel met zijn gezicht in de sneeuw.

June voelde zijn lippen heel even op haar wang. "Ja, we zien elkaar binnenkort wel weer." Ze glimlachte en keek toe hoe hij weg liep. Ze wou zich bijna omdraaien totdat ze hem weer zag vallen. Ze rende naar hem toe. "Jordan..." Zei ze zachtjes. Het deed haar zeer als ze hem zo zag. Deels was het ook haar schuld.

Jordan zijn hele lichaam trilde en zijn ogen draaide steeds weg. Hij was niet meer bij zinnen. Hij draaide zich naar June en kneep zijn hand om haar nek. Rode aders kwamen van achter zijn kaken op zijn gezicht, alsof het erop getekend was, zijn ogen waren bloed doorlopen en zijn snijtanden waar puntig geworden, precies zoals hij er vroeger uitzag, hij was overgenomen door de duivel.

June schrok van de hand die zich om haar nek sloot. Ze kon geen adem meer halen en probeerde de hand van haar nek af te halen. Maar het lukte niet. Ze werd langzaam maar zeker bleker en begon moeilijk te adem halen. Ze had ook nog amper kracht om de hand van haar nek af te halen. Haar ogen stonden wanhopig. Dit wou ze niet.

Jordan kneep harder maar toen verzwakte zijn greep. ''Ga.. uit mijn lichaam!'' hij trok haren uit zijn hoofd en begon heen en weer te rennen terwijl hij schreeuwde en steeds riep dat 'hij' uit zijn lichaam moest gaan.

Toen Jordan haar keel los liet hapte ze naar adem. Ze zat inmiddels op de grond. Het was koud en dat zorgde ervoor dat zij alleen maar kouder werd. Ze ademde moeilijk. Toch bleef ze bezorgd naar Jordan kijken. Nu wist ze wel wat er aan de hand was. En ze wou dat het stopte.

Jordan greep zijn bol en gooide hem met al zijn kracht op de grond, de aderen trokken van zijn gezicht, zijn ogen werden weer grijs en hij werd weer rustig. Hij keek met grote ogen naar de uit elkaar gespatte bol. Hij knielde op de grond. ''Nee.. nee..'' hij pakte de stukken glas en probeerde ze weer aan elkaar te zetten, hij schepte de vloeistof op met zijn handen en liet het door zijn vingers glijden. ''Shit.. shit..'' mompelde hij.

June stond wankelend op en rende naar hem toe. Ze keek bang naar de bol. "Ik kan hem niet maken, ik ben niet sterk genoeg." Haar stem klonk nog steeds vreemd. Ze keek Jordan bezorgd aan. Wat nu? Ze wist dat hij hem nodig had om hier te leven. Lisha had hem al een keer gemaakt, maar haar lukte het niet. Ze kon niet terug gaan in de tijd. Dat had ze nooit geleerd en was eerlijk gezegd tegen haar manier van denken in.

Jordan schudde zijn hoofd. ''Het.. het maakt niet uit..'' hij legde zijn hand in de vloeistof en likte het toen van zijn vingers. ''Dit moet genoeg zijn,'' zei hij toen. Hij ging opstaan en klopte toen de sneeuw van zijn broek. ''Alleen nu voel ik helemaal geen emotie's meer..'' hij keek haar aan en zuchtte. ''Het spijt me,''

Ze glimlachte en keek hem aan. "Het maakt niet uit, jij blijft Jordan." Een kleine glimlach bleef op haar gezicht. Zij klopte ook de sneeuw van haar jurk af. Waar ze helemaal onder zat aangezien ze op de grond viel na Jordan's wurgpoging. Ze voelde nog even aan haar keel. Het was opgezet en dik. En als ze ademhaalde hoorde je haar zachtjes piepen. Ze schudde haar hoofd. Het was Jordan zijn schuld niet en ze zou er bovendien wel bovenop komen.

Jordan keek naar haar keel en streek met zijn elegante vingers over de rode handafdruk. ''Doet het erg pijn?'' hij keek haar aan, met een lichte, bezorgde twinkel in zijn ogen. Hij schraapte zijn keel en keek met een scheef hoofd naar haar.

June zuchtte. "Nee, het valt wel mee. Ik ben meer gewend." Zei ze met een gemaakte glimlach. Het deed wel zeer, maar dat gaf ze niet toe. Ze wou niet dat Jordan zich schuldig voelde. Dat zou niet eerlijk zijn. Normaal loog ze nooit. Maar nu kon het wel. Voor 1 keer.

Jordan keek haar aan. ''Je liegt,'' zei hij strak terwijl hij haar aankijkt. ''Ik zie het in je ogen, en je glimlach is te nep,'' hij keek naar haar ogen. ''Ik kan alleen de sterkste gevoelens voelen, en ik voel me nu ernstig schuldig..''

Ze sloeg haar ogen neer. "Het is jouw schuld niet. Echt niet." Ze begon weer te blozen maar ze loog niet. Ze wou niet dat Jordan zich schuldig voelde want het was zijn schuld niet. Maar het zou nog heel wat worden om hem dat aan te praten.

Jordan keek haar aan. ''Ik zou je wel willen knuffelen, maar dat gaat moeilijk..'' hij zuchtte. ''Nou, dan ga ik maar, want het is moeilijk voor me om nog langer bij jou te zijn,''

June kreeg een glimlach op haar gezicht toen hij dat zei. "Ja, ga maar. Dat is waarschijnlijk beter voor je." Ze zei er niet achteraan dat ze zelf ook wou gaan omdat ze het koud had. Dat zou niet eerlijk zijn. De glimlach bleef even op haar gezicht. Maar verdween daarna weer. Ze was bezorgd om Jordan.