-Don't let it bring you down

Ze schudde haar Hoofd "Nee, dat is het niet ... "zei ze zacht, ze wist niet zeker of hij wist, waar het over ging, dat ze haar Kracht, haar Macht gebruikte om meer over hem te weten te komen. Het was iemands persoonloijke leven binnen dringen, zonder dat dat van haar gevraagd werd, maar ze was gewoon, gewoon nieuwschierig. En ze had ergens, ergens toch wel een beetje, slechts een beetje, het recht het te weten? Ergens, een beetje, ze moest toch iets weten, van 'haar' mensen. Ze moest toch wel iets van hen weten? Het was verkeerd, maar toch. Ze schudde met haar hoofd, om de gedachten weg te schudden. Zodra ze ergens niet goed uit kon komen, schudde ze die gedachte weg, zoals nu. Ze deed dat nu eenmaal. Ze beet zachtjes op haar lip. Soms had ze de nijging gewoonweg te zeggen wie ze was, maar dat kon, kon gevaarlijk voor haar zijn. Verkeerd uitpakken, en dat was een risico wat ze liever niet nam.

Jordan keek haar licht vragend aan. ''Wat is het dan?'' hij keek eventjes om toen hij dacht iets te horen. Het was maar een vogel. Hij draaide zich weer naar Celia en knipperde met zijn ogen. Hij voelde een barstende koppijn, dat kan misschien doordat zijn bol net gebroken was, en dat hij daardoor een beetje verzwakt was. Hij wendde zich weer eventjes naar het andere meisje dat er doodstil bijstond.

Ze keek hem twijfelend aan "Ik kan mijn Krachten gebruiken, om meer over andere te weten te komen. Ook over jou ...Dat, had ik niet moeten doen" zei ze zacht. Ze keek hem aan, de grijze ogen glansden, leken andere kleuren te vertonen, zwak, licht er door heen. Het roze en paars, leek zich als een glans op de grijze ogen te bevinden. Ze beet op haar lip, waarna ze er met een vinger langs ging, om het te verspreiden. Het rood op de vinger verdween. Ze had al verschillende van haar krachten gebruikt, ze kon er niet meer gaan gebruiken, dat zou te veel opvallen. Ze moest zorgen dat ze niet meer dan de drie gebruikte. Oplossen, Lezen en de Tijd terug spoelen, voor iets of iemand. Ze moest dat aanhouden, bij Jordan.

Jordan keek haar aan en het leek alsof het hem pas 2 minuten later doordrong. ''Daarom wist je hoe ik heette..'' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Celia. Hij keek toen naar haar. ''Wat is er zo interessant aan mij dan?'' vervolgde hij terwijl hij haar strak aankeek. Wat was er zo interessant aan hem? Hij was gewoon een jongen.. man, met een vage bol die hij altijd vasthield. Niks raars aan toch? Hij snoof en trok zijn neus op. Hm, misschien was ze gewoon nieuwschierig. Zou hij ook zijn, hij keek weer naar de bol en toen weer naar Celia.

June had de hele tijd geluisterd, maar in feite was ze zich aan het concentreren. Het gevoel dat iets haar blokkeerde was terug. Sterker dan ooit. Ze probeerde het weg te halen. Maar het lukte niet. Haar ogen werden glazig. Weer zag ze wazige beelden van het visioen of hoe je het ook mocht noemen. Vage silhouetten van personen, vage kleuren. Tot ze terug werd getrokken. "Celia." zei ze. Ze keek haar aan. Ze wist eigenlijk niet waarom ze haar naam zei. Maar Lisha zou wel iets logisch verzinnen. Ze kende haar krachten. En zoiets zou ze waarschijnlijk niet negeren.

Ze keek van Jordan naar June, die haar beide tegen haar spraken, June slechts de naam die ze zichzelf had gegeven en Jordan de vraag, wat er zo interessant aan hem was. Ze kon hen beide niet negeren, ze had de blik gezien in de ogen van June, hoe haar ogen glazig werden, een visioen. "De bol, die vond ik interessant, en het feit dat je het niet wou zeggen, wekte meer nieuwschierighied bij me op" Haar stem was zacht, ze keek naar Jordan bij de woorden, om duidelijk te maken dat ze voor hem bedoeld waren, daarna richtte ze zich om June. Ze liep rustig naar haar toe, boog zich naar haar toe, een fluistering. "Opnieuw?"

"Ja, erger dan eerst." Fluisterde ze terug. Ze sloeg haar ogen neer. Dit had ze niet vaak gehad. Het maakte haar humeur geïrriteerd en het zorgde ervoor dat ze niks meer kon doen om haarzelf veilig te stellen. De wazige silhouetten zweefden nog een enkel moment door haar geheugen. Daarna verdwenen ze. Ze zuchtte. Het gevoel bleef nog steeds, maar het blokkeerde haar krachten niet. Niet meer in ieder geval. Wel haar helderziendheid. Of hoe je het ook kon noemen. Eerlijk gezegd had ze het nooit een naam gegeven. Lisha ook niet. We wisten allebei waar we het over hadden.

Jordan keek naar het meisje. ''En wie ben jij dan?'' vroeg hij hees terwijl hij met zijn ogen over haar lichaam gleed. Hij keek toen naar Celia, die dus blijkbaar geïnteresseerd was in zijn bol.

-
Insploos x_x

June keek diegene aan waar het geluid vandaan kwam. "June." Zei ze rustig. Ze had geen behoefte aan een schuilnaam. Waarschijnlijk kende hij haar niet. En als hij haar kende, wat zou dat uitmaken. Niet veel waarschijnlijk. Ze besteedde er haast geen aandacht aan. Het blokkerend gevoel was het belangrijkst. Het was vreemd, even wakkerde het weer aan, maar daarna werd het weer zo licht als wat ze eerst had.

Ze beet op haar lip en keek naar June "Niet weer ..." mompelde ze, ze waren er nog steeds niet achter, haar gedachten trokken conclusies, maar ze wou, kon er niet naar luisteren. Het was niet mogelijk, toch? Ze beet op haar lip en keek naar Jordan. Waarom had zijzelf er dan geen last van, of? Ze probeerde te lezen, te voelen wat hij voelde, maar het voelde alsof iets in de weg zat. Het was vaag, ze kon niet voelen wat hij voelde, niet nu. Maar zonet, had ze er geen last van gehad. zonet wist ze nog wat hij voelde, las ze hem. Ze beet op haar lip. Ze schudde met haar hoofd.

Jordan keek even vraag naar Celia. ''Alles oke..?'' mompelde hij twijfelend en keek toen weer naar het meisje dat June heette. Ze was jonger dan Lisha, tenminstte, zo kreeg hij die indruk. Hij haalde diep adem en voelde de koude lucht door zijn hoofd suizen. Hij keek omhoog, voorzichtig dwarrelde er sneeuwvlokjes uit de lucht neer op Jordan zijn hoofd, je kon de vlokjes moeilijk zien op zijn grijzige haar. Het was niet geverfd, het was niet omdat hij zogenaamd 'oud' was, het was gewoon altijd al zo.

June glimlachte zwakjes. Soms werden haar ogen weer even glazig en daarna weer normaal. Alsof ze zweefde tussen beide. Er klopte iets niet. De silhouetten dansten voor haar ogen. Maar het was zo licht dat ze erdoorheen kon kijken. Ze zuchtte. Ze haalde de kleine sneeuwvlokjes uit haar haren. Ze kreeg het koud. Het was toch niet zo'n goed idee geweest om zonder mantel naar buiten te gaan. "Ik weet jouw naam niet." Zei ze tegen hem. Het was de waarheid. En erachter komen werd nu te lastig.

Jordan schudde zijn hoofd. ''Sorry wat onbeleefd van me.. ik ben Jordan,'' zei hij zonder enige toon verandering in zijn stem. Hij keek naar June met een strak gezicht. Zijn gezicht veranderde nooit van emoties, het leek wel alsof hij ze niet had. Hij had wel gehuild maar dat was jaren geleden. Hij keek naar de sneeuwvlokjes die op zijn bol landde en voelde meteen een koude rilling door zijn lichaam gaan en veegde de bol gauw schoon.

June knikte. Jordan, nooit eerder gehoord. Al had ze de laatste tijd ook geen mensen meer ontmoet, ze kwam het kasteel amper uit. Ze dacht nog steeds na over de blokkering. "Alleen visioenen komen niet door." Mompelde ze. Ze merkte dat ze hardop dacht en klapte haar mond dicht. Dat was niet slim geweest. Twijfelend wachtte ze af of Jordan het had gehoord.

Jordan keek naar de lucht, de lucht was donkerblauw, bijna zwart, flonkerende sterren vonkelde hoog in de lucht terwijl sneeuwvlokken naar beneden dwarrelde. Hij voelde er eentje op zijn neus neerstrijken en hij veegde hem weg. Hij keek weer naar June, hij keek haar recht aan, strak, zonder emotie.

June was druk bezig met sneeuwvlokken van haar jurk afhalen en uit haar haar te plukken. Ze had het nooit zo op sneeuw. Ze had liever de zomer of de lente. Toen ze merkte dat Jordan haar weer aankeek bloosde ze een klein beetje en keek ze de andere kant op. Als iemand haar te lang aankeek werd ze rood. Zoals nu dus.

Jordan keek haar met een scheef hoofd aan. ''Is er wat..?'' hij snapte nooit waarom meisjes rood werden als hij ze te lang aankeek, er waren vroeger wel meisjes geweest die op hem verliefd waren, ze hielden van 'mysterieuze mannen', hij snapte niet wat er zo mysterieus aan hem was? Omdat hij misschien niks zei? Hm. Alsof het hem wat uitmaakt.

Ze keek hem weer aan en glimlachte zwakjes. "Nee hoor. Er is niks." De rode blos verdween weer van haar wangen. Waarschijnlijk omdat het zo koud was en ze hier alleen in een jurkje rond liep. Ze haalde haar haarband uit haar haar en veegde hem schoon. Het stof was helemaal nat geworden. Ze zuchtte en keek naar de haarband. Die was compleet doorweekt. Die zou ze niet meer in haar haar doen.

Jordan knikte even een wreef toen over zijn bovenarmen. Hij keek naar haar en hoe ze haar haarband afveegde. Hij volgde de elegante bewegingen van haar handen en haar lange nagels. Hij knipperde even met zijn ogen en wendde zich toen af. De maan gaf een mooi licht aan de donkere hemel, en de bomen die als sillouetten ervoor stonden gaf een mystiek beeld.

June schrok plotseling van een vogel die met veel kabaal op vloog. De haarband gleed uit haar handen en viel in de sneeuw. Zachtjes vloekte ze. Nu kon ze de haarband wel weggooien. Ze bukte om de haarband op te pakken. Ze zou hem in haar hand moeten houden. Ze had niet een tasje of iets dergelijks bij haar.

Jordan bukte ook naar voren om hem op te rapen, en stootte toen met zijn hoofd tegen die van June. ''Sorry,'' fluisterde hij vlug. Hij wreef over zijn voorhoofd en knipperde met zijn ogen en keek toen naar haar. ''Heb ik jou niet ergens eerder gezien?'' ze kwam hem bekend voor.

June merkte niet eens dat Jordan ook voorover boog om haar haarband te pakken totdat ze haar hoofd stoot. Ze wreef even over haar hoofd. " Maakt niet uit.." Zei ze meteen als reactie. Ze keek hem aan. Haar hand bleef een paar centimeter boven de haarband hangen. Het was inmiddels erger gaan sneeuwen en de sneeuw bleef in haar haar kleven. Ze hoorde zijn vraag. " Volgens mij wel..." Ze glimlachte. Hij kwam haar bekend voor, maar dat had ze bij zoveel mensen. Maar meestal was het wel zo.

Jordan fronste even. ''Hmm, ik weet niet meer waarvan...''Hij nam een poging tot glimlachen, maar het leek meer alsof hij kramp had. Misschien had hij haar wel gezien in een droom? Nee, hij droomde nooit over meisjes, dat kon niet. Hij zuchtte en probeerde het te herinneren.

June graafde in haar gedachten. Ze kende hem ergens van... Ze keek weer naar de haarband en haar hand die er een paar centimeter boven zweef. Om haar polsen zag je nog lichtjes de schaafwonden van het gevecht. Ze ging alles wat ze deze dagen had gedaan, vanaf hun eerste ontmoeting. Ze wist het niet. Lichte zwarte plekken lieten ruimtes leeg. Waarschijnlijk hield een van die zwarte plekken een herinnering tegen wanneer ze hem had gezien. Ze keek hem aan. Ze waardeerde zijn poging tot glimlachen en een kleine glimlach kwam op haar eigen gezicht.

Jordan keek naar haar polsen. ''Wat is dat..?'' vroeg hij zacht. Hij keek haar aan. Hij was nooit ergens bij. Altijd als er een gevecht ofzo was, was hij nooit ervan op de hoogte. Hij keek haar aan en veegde wat sneeuw van zijn neus. Hij had de tik telkens een soort 'poezenhandje,' te doen als hij zijn neus afveegde, dus het leek net alsof hij een poesje na deed. Veel mensen vonden het schattig, andere vonden het raar en dom.